​

Wat weten wij over het verleden? Er bestaan enkel relicten. Daar projecteren wij een verhaal op dat past in onze tijd over hoe het toen geweest zou zijn. Wie een ander kijk heeft op die relicten herschrijft de geschiedenis. Wanneer zijn die overblijfsels nog iets of niets? Als het nog iets is, heeft het een waarde. Iets wat waardevol is, is schoon en vice versa. Jeffe De Brabandere zoekt met zijn werk grenzen op. Wat kunnen we weten en wat niet en waar ligt het stadium tussen iets en niets?

De Brabandere is een verzamelaar. Met gevonden spullen, zoals schedels, tanden en botjes van dieren, vergeelde boekbladen, touw, linten en vilt, gaat hij voornamelijk assembleren. Hier en daar boetseert hij met was objecten aan elkaar. Hij kiest voor eenvoudige en pure materialen, die gebruikt en/of oud zijn. Zijn werk bestaat uit het samenbrengen, vastbinden en windelen van materialen. Die handelingen tonen ons wat wij doen. We kennen slechts fragmenten over een gebeurtenis, maar verbinden die tot een verhaal en beelden ons in wat er zich afspeelde. Zo projecteren wij allemaal onze kijk op het werk dat De Brabandere maakt.

Onze oorsprong en geschiedenis brengt veel onzekerheden met zich mee. De Brabandere gebruikt boekbladen uit een oud missaal uit 1790, wat dan weer verwijst naar de bijbel die in onze maatschappij staat voor het ontstaan van de wereld. Zijn keuze voor restanten van dieren verwijst ook naar iets waar we geen vat op hebben. Wij weten niet hoe een dier kijkt, denkt of zich voelt en interpreteren slechts wat het is. Wanneer is iets waarheid of interpretatie? We zien bij De Brabandere herhalingen in handelingen en materialen. Als we ons verhaal genoeg hernemen, geraken we meer en meer overtuigd over de echtheid ervan.

Zijn werk toont ons relicten van dieren en tijd. Alles heeft een skelet, dat is wat er van iets overblijft. De meeste objecten die De Brabandere gebruikt hebben hun beste tijd gehad. Hij kiest voor lichte en aardse tinten en behoudt de kleur van de objecten. Ze zijn verbleekt, zoals ook de kleur wegtrekt uit dingen die vergaan. Dat versterkt het gevoel van vergankelijkheid. Hoe broos kan iets worden? Wanneer is iets nog een object of niet? Het bekijken van zijn werk confronteert ons met de eindigheid van alles, hoe duur of waardevol we het ook vinden. We identificeren ons graag met iets. Dingen die bijna vergaan, beschouwen we vaak als niets meer en dus waardeloos. De Brabanderes werk doet ons anders kijken naar materiaal dat een laatste stadium van zijn heeft bereikt. Wanneer zijn objecten afgeleefd, waardeloos en onbeduidend? Hij legt ze op een lapje, een kussen, in een bed of plaatst ze achter glas. Door de aandacht en zorg waarmee hij ze behandelt en koestert, geeft hij alles een laatste eerbetoon en een rustplaats. In alles zit schoonheid, ook al zien we dat niet meteen. De nieuwe combinaties voeden nieuwe verhalen, interpretaties en geven afgeleefde materialen een blijvende waarde en betekenis.

 

November 2021, Indra Devriendt

​